Był 23 kwietnia 2015 r. O tragedii za chwilę usłyszała cała Polska, a dziennikarze pytali, jak to możliwe, że w pokoju przesłuchań zginął człowiek.

Kilka dni później na służbowy telefon Joanny Kąckiej, rzecznika prasowego KWP w Łodzi, której podlega Kutno, przyszedł SMS. Napisany z błędami, z literówkami, niegramatycznie, ale jego sens był łatwy do zrozumienia:

"Pani rzecznik Lukasz to bardzo zły policjant na przesłuchaniach bil podejrzanych można rzec ze sie znencal a tak wogole to Lukasz przeladował broni i powiedzial cie teraz odj**e i przystawil mu bron do glowy no i wyszlo jak wyszlo odpalil goscia. A tak wogole to tez znencal sie nad zona prosze sie spytac komendanta. A tak wogole tego sms wysylam do trzech roznych osob zeby miec pewnosci ze ujrzy swiatlo dzienne".

Autora SMS-a nigdy nie ustalono. Wiadomo jednak, że część jego twierdzeń nawiązywała do wydarzeń dotyczących policjanta Łukasza K.

Człowiek o zbyt wielu twarzach

Policjanci z Kutna ironizowali, że Łukasz K. jest "pitbulem", z racji postury znany był pod pseudonimem Karku. Jedni powiedzieliby, że był postawny, inni, że po prostu miał nadwagę. Koledzy z pracy rozmawiali między sobą o jego niestandardowych metodach przesłuchań, agresywnych zachowaniach, o licznych i burzliwych romansach.

Nie wszyscy za nim przepadali.

"Kiedyś, w latach 2009-2010, siedziałem z nim razem w pokoju. Zrobiono mi krzywdę, że mnie z nim posadzono. Ginęły mi akta z biurka, za co dostałem naganę i straciłem premię. Ginęły mi kluczyki do samochodu. Gdy potem moja nagana miała ulec zatarciu, ktoś napisał na mnie donos, że źle przechowuję dokumenty i do tego dołączył ksera recept na psychotropy. Spotykały mnie [przy nim] różne dziwne sytuacje. Kiedyś byliśmy razem na akcji legitymowania kibiców. Użył wobec mnie miotacza gazu, twierdząc, że dysza mu się przestawiła. Wtedy ten legitymowany uciekł, a ja zostałem zagazowany. Nie uwierzyłem, że to było przypadkowe zdarzenie" — takie zeznania na temat policjanta Łukasza K. złożył Jacek, jego kolega z pracy.

• Afera we wrocławskim komisariacie. Zniknęła teczka ze ściśle tajnymi danymi

Z kolei jedna z policjantek — Anna — żądała, by nie mieć z nim razem służb. Nie miała do niego zaufania, przypuszczała, że kopał pod nią dołki w pracy. Słyszała też, że bywa agresywny, potrafi grozić, sama też dostawała dziwne SMS-y. Po tragedii w Kutnie Anna nie paliła się do złożenia zeznań w sprawie Łukasza K. Policyjne Biuro Spraw Wewnętrznych zanotowało, że obawia się cokolwiek mówić, bo spodziewa się zemsty, tego, że ktoś z komendy w Kutnie coś jej podrzuci, że trwa wypytywanie, co kto zeznał na Łukasza K.

W komendzie miała bowiem panować zasada, że choć swoje wiemy o "Karku", to na zewnątrz go bronimy. "Dla dobra policji".

Policja sprawdzała, czy groził byłej dziewczynie

Na Łukasza K. były również skargi od cywilów, choćby do policyjnego Biura Spraw Wewnętrznych. A to, że wszczął awanturę konkubinie i zniszczył jej samochód. Po jednym z incydentów rodzinie założono nawet "niebieską kartę". A to, że jest erotomanem i romansuje z kobietami, które wzywał na przesłuchania podobno głównie po to, by pójść z nimi do łóżka. Do jednej z nich wysłał SMS-a, że ją kocha i "chce w nią wejść". Potem mąż kobiety odkrył SMS-y i zrobił awanturę. Policjant przedstawił wersję, że pomylił numery. Sprawa się rozeszła po kościach.

Z kolei po skardze jego bliskiej znajomej — wcześniej się spotykali — sprawdzano, czy policjant wysyłał jej oraz jej ojcu anonimowe groźby. Kobieta dostała wiadomość z nieznanego numeru, by zatrudniła ochroniarza, bo "zostanie zerż***ta". Jej ojciec dowiedział się, że "nikt wam nie pomoże". Choć przypuszczano, że straszył ją "Karku" i używał do tego telefonów na kartę, sprawę umorzono z powodu niewykrycia sprawcy.

"Z tą kobietą coś go łączyło. Część SMS-ów do niej, takich bez gróźb, była z jego numeru. Z ich treści wynikało, że wiedział o toczącej się sprawie, a nie powinien" — zeznał potem Michał, kolejny policjant z Kutna.

Za to wśród przełożonych Łukasz K. miał całkiem dobrą opinię skutecznego policjanta.

"Chętny do pracy, potrafił wykryć sprawy z »enek«. Dobry policjant pod kątem dyspozycyjności, ale wiele jego kwestii rodzinnych przekładało się, że było o nim słychać. Pojawiał się w sprawach o groźby i stalking" — zezna później Radosław, jego przełożony z wydziału.

• Historia policjanta z Kielc. Mówili na niego "brudny Harry"

"Łukasz już wcześniej przeładowywał broń podczas przesłuchań"

Wiedzę o Łukaszu K. mamy nie tylko z akt sprawy, ale także od jego znajomych z policji. Rozmawialiśmy z funkcjonariuszem, który doskonale go zna i uważa, że tragiczna strzelanina w Kutnie to efekt zachowań Łukasza K.

— To mitoman pierwszej wody, z przerośniętym ego, przedstawiający siebie jako wieczną ofiarę systemu. Po tej strzelaninie kreował się na bohatera, że uratował komendę, że powstrzymał szaleńca, który wyrwał mu broń i który mógłby nas wszystkich wystrzelać. A prawda o nim jest inna. Nigdy nie powinien znaleźć się w policji. Zanim do niej trafił, pracował jako ochroniarz w markecie Hypernova. Wie pan, taki typ, "co to nie ja". Potem w policji mógł realizować swoje niespełnione ambicje. Tamtego dnia, po tej strzelaninie, rozmawialiśmy o tym między sobą w komendzie. Ktoś rzucił, że "trudno, zdarzył się wypadek". Jeden z kumpli się wkur***, wstał i powiedział: wypadek może się zdarzyć tobie, mnie albo komuś innemu, ale nie "Karkowi", jemu już dawno mogło się to "zdarzyć" — opowiada nam policjant.

Nasz informator mówi, jak jego zdaniem mogło przebiegać tragiczne przesłuchanie.

— Mówię to na podstawie wielu zdarzeń i skarg, które trafiały na Łukasza. Przypuszczam i nie jestem odosobniony w tej ocenie, że tego dnia po prostu straszył bronią Stanisławskiego, by na przykład wymusić na nim przyznanie się, powiedzenie czegoś i zaplusować tym u przełożonych. Wyciągnął, przeładował broń, może ten Marcin zaczął się bronić. Dlaczego tak uważam? Łukasz nieraz straszył różnych żulków, a Marcin też był z marginesu. Słyszeliśmy, jak z jego pokoju, w trakcie wcześniejszych przesłuchań, dobiegały odgłosy przeładowywania broni i grożenia ludziom. Ściany u nas nie były specjalnie grube – opowiada funkcjonariusz.

– Przełożeni wiedzieli o jego zachowaniach, ale nikt tego panu oficjalnie nie potwierdzi. Ważne było to, że Łukasz miał wyniki. A jakim sposobem je osiągał, to już mniejsza o to. Używał też przemocy wobec niektórych zatrzymanych, "dynamicznie" ich przesłuchiwał, zwłaszcza tych z marginesu. W Kutnie mamy głównie złodziejaszków, a nie jakichś poważnych bandytów. Były też sygnały, że chcąc zwiększyć swoją wykrywalność, proponował żulkom różne układy. Potem taki jeden gość o ksywce Jabłonka pisał do nas list bodajże z więzienia, że Łukasz zlecał mu różne kradzieże, które oczywiście następnie wykrył, a "Jabłonka" wbrew jakiejś ich umowie dostał wyrok. Była też historia jeszcze jednego skazanego, niejakiego W., który skarżył się, że Łukasz K. zlecił mu kradzież starych komputerów, potem to wykrył, a po wszystkim przymknięto tego żulka — opowiada policjant.

Potwierdza również to, co wynika z akt: Łukasz K. instrumentalnie traktował kobiety, był dwulicowy wobec kolegów z pracy, kopał pod nimi dołki.

— Matka jednej z jego kochanek, po ich zerwaniu, przyniosła pendrive na policję. Okazało się, że na tym nośniku były różne nagrania. Na przykład wyszło, że Łukasz podpuszczał i nagrywał starszego kolegę z pracy, gdy jechali razem na akcję: "Włodek, piłeś wczoraj, nie? Szyby parują. Daj, ja poprowadzę". Po co to robił, po co nosił dyktafon ukryty w długopisie i wypytywał Włodka, który faktycznie kiedyś miał kłopot z alkoholem? Żeby zbierać haki na ludzi. W relacjach z kobietami był niewiele lepszy, kantował je. By wyrwać laskę, na przykład taką fryzjerkę, opowiadał jej, że u niej w salonie zrobi lokal obserwacyjny, by sprawdzić znajdujący się po sąsiedzku skup złomu. Kreował się na takiego twardego glinę — taki obraz Łukasza K. kreśli policjant z Kutna.

Dzień zaczął się fatalnie. Policjanta rzuciła stażystka

Tragedia w komendzie w Kutnie rozegrała się 23 kwietnia 2015 r. Tamten dzień zaczął się źle dla Łukasza K. Od najnowszej dziewczyny, Pauliny — stażystki z komendy w Kutnie — usłyszał, że to definitywny koniec ich krótkiego związku.

"Jak mu powiedziałam, że się rozstajemy, miał łzy w oczach" — zeznała później. Dodała, że były już chłopak wielokrotnie zwierzał jej się, że nie chce siedzieć sam w pokoju, bo jak coś się wydarzy, to żeby nie było na niego.

To "coś" wydarzyło się kilka godzin później. Łukasz K. wziął na przesłuchanie miejscowego złodziejaszka Marcina Stanisławskiego, ps. Siwy. 29-latka niestroniącego od narkotyków, zaliczanego do miejscowej patologii, wysokiego chudzielca z wyrokami i odsiadką za kradzieże, po próbach samobójczych. Ojca dwojga dzieci, o którym jego najnowsza partnerka i matka ich małego dziecka powie później, że próbował się zmienić. No ale nie wychodziło, choć był nawet na leczeniach odwykowych. Ostatnią próbę samobójczą Marcin Stanisławski miał ponoć tydzień przed śmiercią.

Łukasz K. i Marcin znali się, byli po imieniu. Gdy policjant się do niego dodzwonił, usłyszał, że Marcin nie przyjdzie na przesłuchanie. Co innego, jeśli po niego przyjedzie. Więc Łukasz K. pojechał swoim prywatnym samochodem. Po chwili weszli do komendy. Zaczął go przesłuchiwać do dwóch różnych spraw. Do jednej jako podejrzanego o kolejną drobną kradzież, do drugiej jako świadka.

Co było dalej?

Wersji Marcina Stanisławskiego nigdy nie poznamy. Z pokoju numer 203 został wyniesiony wprost na sekcję zwłok.

Wersja policjanta. "Zabrał mi broń, ja nie strzelałem"

Tuż po tragedii w komisariacie policjant Łukasz K. trafił do szpitala na badania. Był w kiepskiej kondycji psychicznej. Prokuratorowi przedstawił taką oto wersję wydarzeń: kończył przesłuchanie, które przebiegało spokojnie, nagle jednak Marcin S. miał powiedzieć, że ma dość życia.

Z wyjaśnień Łukasza K:

"Pytany o sprawcę kradzieży wózka powiedział, że ma to w ch***. Wydrukowałem protokół, on podpisał. Powiedziałem, że to koniec czynności. Odwróciłem się bokiem, bo na biurku został jego telefon lub dowód osobisty (podczas różnych przesłuchań Łukasz K. będzie zmieniał wersję, po co się nachylał — red.). Pochyliłem się. Wtedy on wyciągnął mi pistolet. Cofnął się w stronę drzwi. Cały czas słyszę, jak zamek ociera się o zamek i nabój zostaje wprowadzony do komory. Patrzył na mnie, trzymając broń centralnie skierowaną w moją stronę. Mówił: ja was wszystkich wykończę. Zauważyłem, że jego palec jest już na języku spustowym. Najdłużej trwało spokojne, bez emocji, podchodzenie do niego. Wykonałem wyuczony manewr, zszedłem z linii strzału, prawą ręką chwyciłem za jego rękę, wykonałem dźwignię, pistolet został skierowany w jego stronę. W trakcie próby odebrania broni on się napiął, stawiał opór. Bardzo szybko padły strzały. Ja nie strzelałem. On upadł na podłogę, widziałem wypływającą krew, twarz całą we krwi. Wyszedłem na korytarz, upadłem na kolano, bo mnie zabolało".

Podczas różnych przesłuchań policjant będzie zapewniał, że to nie on pociągał za spust.

Sprawę dostał do prowadzenia doświadczony łódzki prokurator Wojciech Zimoń, który dzień po tragedii postawił policjantowi zarzuty: miał nie dopełnić obowiązków i dopuścić do zabrania broni, a tym samym doprowadzić do nieumyślnego spowodowania śmierci Marcina Stanisławskiego w trakcie strzelaniny.

Jak padły strzały? Trzeci dopiero po kilku sekundach

Pewne jest, że w pokoju nr 203, z policyjnego waltera padły trzy strzały. Jeden, od strony podbródka, przeszedł przez szyję zmarłego na wylot. Druga kula wleciała tuż nad prawą brwią, leciała skośnie w dół i utkwiła w jego głowie. Trzeci strzał był "ślepy", nikogo nie zranił, utkwił w suficie.

Nie wiadomo, jaka była kolejność. Czy pierwszy był sufit, czy może szyja?

Przyjęto w różnych ekspertyzach, że strzał w głowę nie mógł być pierwszy, bo nastąpił zaraz po strzale w szyję, gdy głowa Stanisławskiego opadała. Dlatego głowa musiała być druga albo trzecia. A może to sufit był jako trzeci?

Bezsprzecznie wiadomo, że ostatni strzał nastąpił po kilku sekundach. Po co w ogóle go oddano? Kto strzelał? Jedna z wersji prokuratury i balistyków zakładała — ta była najlepsza dla policjanta — że broń spadła na ziemię i sama wystrzeliła. Ale była i taka wersja, że policjant, po strzale w szyję i w głowę strzelił "na wiwat" w sufit, by upozorować szamotaninę i dłuższą walkę.

• Strzelanina w USA z udziałem aktora. Są wnioski FBI

Zwłoki Stanisławskiego trafiły na badania do łódzkiego Zakładu Medycyny Sądowej. Jego główną postacią jest kontrowersyjny lekarz — prof. Jarosław B. Pisaliśmy już o nim w Onecie. Został ekspertem podkomisji smoleńskiej Antoniego Macierewicza, poza tym ma różne sprawy karne dotyczące działalności w łódzkim zakładzie. W jednym ze śledztw został oskarżony o malwersacje finansowe na szkodę innych biegłych.

Nasi rozmówcy związani z łódzkim ZMS opowiadają, że prof. B. od lat promował swoją bliską współpracowniczkę, doktor Annę Smędrę. W zakładzie miała panować niepisana zasada, że zwłoki po postrzałach dostaje właśnie dr Smędra. Tak się jednak złożyło, że gdy zginął Stanisławski, akurat była na konferencji naukowej.

Zbieg okoliczności sprawił więc, że sekcję zwłok przeprowadziła medyk sądowy Anna Bury. Jej koledzy opisują ją jako osobę skrytą, wycofaną, a przede wszystkim uczciwą, z kręgosłupem moralnym, która napisze opinię zgodną ze swoją wiedzą.

• Lekarz medycyny sądowej: obcowanie ze śmiercią uczy cieszyć się życiem

Biegła wykluczyła szamotaninę. "Strzał z ręki obcej"

Z opinii Anny Bury wynikało jednoznacznie, że odrzuciła wersję policjanta, jakoby wszystkie strzały padły w trakcie szamotaniny. Przyjęła za prawdopodobną taką kolejność wystrzałów: szyja, głowa, sufit.

Wskazała, że nawet jeśli się szarpali, to już po postrzale w szyję Stanisławski nie mógł dalej się bronić. Musiał opadać na podłogę, nie mógł trzymać rąk nad swoją głową i tym samym nie mógł oddać kolejnego strzału, pod kątem, w głowę. W późniejszych zeznaniach precyzowała, że strzał w głowę był śmiertelny, bo kanał rany przechodził obok pnia mózgu, gdzie są najważniejsze ośrodki — ruchu, serca, odpowiadające za oddech. W przedniej części pnia mózgu stwierdziła ubytek tkanki o średnicy dwa milimetry, a uszkodzenie pnia to "natychmiastowy zgon". Dla niej było więc jasne: strzał w szyję pozbawił Stanisławskiego szans na obronę. Strzał w głowę, którego już nie mógł oddać, natychmiast go zabił.

• "Ciało nie kłamie". Szczere wyznania lekarki sądowej

"Charakter obrażeń wewnętrznych powstałych wskutek postrzałów, jak również lokalizacja i liczba ran postrzałowych przemawiają za tym, że rany te powstały od działania ręki obcej" — stwierdziła Anna Bury. "Ręka obca" oznaczała rękę policjanta.

"Moim zdaniem nie jest możliwe, aby obie rany postrzałowe powstały w trakcie takiej szamotaniny, ponieważ każdy z postrzałów spowodował na tyle ciężkie obrażenia wewnętrzne, że ofiara po każdym z tych postrzałów przestałaby się szamotać. Wydaje się wręcz nieprawdopodobne, żeby rana postrzałowa głowy mogła powstać w wyniku szamotaniny, gdyż wówczas ofiara musiałaby mieć ręce, bądź rękę uniesioną wysoko ponad głowę, aby powstał taki przebieg kanału rany" — odpowiedziała.

• Sprawa z Podhala. Policja śmiertelnie postrzeliła Darka 

Biegły zszokowany spokojną relacją policjanta

Latem 2015 r. prokuratura przeprowadziła eksperyment w komendzie w Kutnie. Chodziło o odtworzenie przebiegu zdarzenia. Oceniał to jako biegły Tomasz Pawlak, policjant z KWP w Łodzi, specjalista od taktyki i techniki interwencji. Również on, podobnie jak medyk sądowy Anna Bury, dziwił się wersji Łukasza K.

Ekspert wskazał, że jeśli było tak, jak relacjonował policjant, to miał on czas na odebranie broni Stanisławskiemu. Ten miał bowiem wyjąć broń, skierować ją w stronę podłogi, przeładować, dopiero potem ponoć celować w policjanta. Biegły tak ocenił relację Łukasza K.:

"W jego opowieści zszokowało mnie to, jak można o tym spokojnie opowiedzieć".

Po czym dodał: "Podczas eksperymentu policjant miał swobodną możliwość odebrania tej broni. Powinien jak najszybciej zareagować, odepchnąć, złapać za rękę, uniemożliwić przeładowanie. Jeśli denat trzymał broń w jednej ręce, to w mojej ocenie był osobą niedoświadczoną w zakresie jej użycia. Policjanci są uczeni, aby uniemożliwić zabranie środków przymusu bezpośredniego. Jeżeli policjant zareagowałby od razu, na pewno nie doszłoby do przeładowania broni" — zeznał Tomasz Pawlak po eksperymencie z udziałem podejrzanego policjanta.

Rodzina zmarłego Marcina będzie potem cytować opinię biegłego Pawlaka, że "sytuacja opisana przez policjanta jest niezrozumiała ze względu na brak właściwej, natychmiastowej reakcji".

Specjalista od "excited delirium", który znajdzie argumenty na korzyść policji

Stan sprawy latem 2015 r. był więc taki: policjant z Kutna miał poważne zarzuty, był zawieszony w czynnościach, obciążały go opinie dwóch różnych biegłych. Prokuratura uzyskała jeszcze ekspertyzę prof. Andrzeja Chochóła z Krakowa i także on uznał, że "wyjaśnienia policjanta nie w pełni znajdują potwierdzenie w dowodach, dotyczy to możliwości postrzelania się ofiary w głowę".

Jednak wkrótce doszło do zwrotu w sprawie.

W listopadzie 2015 r. prowadzący śledztwo prokurator Wojciech Zimoń zwrócił się z dodatkowymi pytaniami do ZMS w Łodzi. Nie wskazał, który biegły ma odpowiedzieć. Choć w zakładzie pracowała jeszcze Anna Bury, która po sekcji zwłok wydała opinię niekorzystną dla policjanta, sprawę przejął jej przełożony, czyli prof. Jarosław B. Do dalszego opiniowania ws. Kutna "zaprosił" swoją zaufaną współpracowniczkę, doktor Annę Smędrę.

Zatrzymajmy się przy profesorze B. Jest skonfliktowany z częścią pracowników łódzkiego ZMS, część z nich zresztą stamtąd odeszła. Zaczęli składać na niego różne doniesienia do prokuratury. Osoby nieprzychylne prof. B. opowiadają nam, że pod koniec 2015 r. profesor zorientował się, że może mieć kłopoty z prawem.

Ich zdaniem dlatego właśnie zaczął się przymilać do policji, do prokuratury oraz do rządzącego PiS, bo miałby liczyć na taryfę ulgową w swoich sprawach karnych. Stąd właśnie — twierdzą przeciwnicy profesora — współpraca z podkomisją smoleńską Macierewicza oraz opinie korzystne dla policji. Jak na razie tylko jedna ze spraw dotyczących prof. B. zakończyła się aktem oskarżenia, inne się toczą albo zostały umorzone.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Prof. Jarosław B. po 2015 r. wydawał różne opinie korzystne dla policji. Tak było w głośnej sprawie śmierci Igora Stachowiaka — u torturowanego na podłodze wrocławskiego komisariatu "wykrył" excited delirium. Inni medycy ironizują, że twierdzenia o istnieniu excited delirium są opowieściami niczym o występowaniu potwora Yeti.

Profesor wydawał także korzystne dla policji opinie w sprawie tragicznych interwencji w Koninie i w Białymstoku.

Sytuacja z Kutna jest czwartą znaną nam sprawą, w której de facto stanął po stronie policjanta.

• Śmierć Igora Stachowiaka, podejrzany naukowiec i jego teoria bez pokrycia

"Z przestrzeloną szyją i z kulą w głowie mógł jeszcze stawiać opór"

Opinia prof. Jarosława B. i Anny Smędry dotycząca Kutna, na której oparła się prokuratura, do dziś jest omawiana i wyśmiewana wśród medyków sądowych. W środowisku panuje przekonanie, że sprowadzili wielką tragedię do absurdu.

Jako jedyni uznali, że wersja policjanta o szamotaninie jest wiarygodna. Uznali, że Stanisławski, z przestrzeloną szyją, przez kilka sekund, mógł stawiać opór, walczyć. I mimo takich obrażeń, w szamotaninie nacisnąć spust i oddać strzał w swoją głowę. Dowodzili także, że nawet z kulą w głowie mógłby się ruszać.

Zanim wydali opinię, w marcu 2016 r. w pokoju przesłuchań w Kutnie przeprowadzili własny eksperyment. Rozwinęli sznurki, zaczęli analizować tor lotu pocisków oraz sekwencję strzałów. Pokusili się o stwierdzenia z zakresu balistyki, w której się nie specjalizują. Zrobili to, choć biegli balistycy z Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia w Zielonce, także powołani do tej sprawy, nie potrafili wskazać kolejności wystrzałów.

Ich zdaniem pierwszy pocisk w nikogo nie trafił. Poleciał w sufit, odbił się, utkwił w podłodze. Drugi strzał trafił Stanisławskiego w szyję, przeszedł na wylot, pocisk wylądował obok biurka. Trzeci strzał padł po kilku sekundach — w głowę.

• Prof. Jarosław B. został oskarżony o malwersacje. Miał oszukać innych lekarzy

Umorzenie strzelaniny. "To sprawa szkodliwa politycznie"

W czerwcu 2016 r. prokuratura umorzyła sprawę i uznała, że należy oprzeć się właśnie na opinii prof. Jarosława B. i Anny Smędry.

Prokurator Wojciech Zimoń stwierdził, że "policjant nie popełnił zarzucanego mu czynu", jego wersja jest wiarygodna, ponadto "wszelkie wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść podejrzanego". Uznał też, że relacja policjanta w wielu miejscach była zbieżna z ustaleniami śledztwa. Prokurator nie odniósł się jednak szczegółowo do tego, że zwłaszcza opinia Anny Bury oraz Tomasza Pawlaka podważały wersję policjanta. Z treści umorzenia nie wynikało też, dlaczego uznał za najbardziej wiarygodną akurat opinię prof. B. i Anny Smędry.

• Medycy sądowi z Łodzi strzelali do ludzkich zwłok. Prokuratura to umorzyła

Prokurator szeroko rozpisywał się o tym, dlaczego Łukaszowi K. nie można przypisać przestępstwa niedopełnienia obowiązków. Wskazał, że policjant ma wykształcenie pedagogiczne, znał się ze Stanisławskim, potrafił ocenić skalę zagrożenia. Nie był lekkomyślny, nie mógł przewidzieć, że niestroniący od narkotyków złodziej z Kutna zabierze mu broń. Ponadto – wykazywał prokurator – gdyby automatycznie przyjąć, że każde zabranie broni policjantowi przesądza o jego winie, "byłoby to sprzeczne z zasadą domniemania niewinności" i "eliminowałoby to wypracowane w demokratycznym państwie prawa instrumenty dowodzenia winy".

Zachowaniem prokuratora Zimonia zaskoczony jest nasz informator związany z organami ścigania z woj. łódzkiego.

— Wojtek Zimoń to zdolny, inteligentny, oczytany prokurator. Uważam go za uczciwego człowieka, któremu zależy na sprawiedliwości. Skoro mając dwie sprzeczne opinie medyków sądowych, nie wystąpił o trzecią, musiał być nacisk na niego albo jego przełożonych. Od 2015 r., gdy PiS dochodziło do władzy, były różne tragiczne interwencje i zdarzenia z udziałem policji. Kutno, potem strzały w Legionowie, następnie zgon Stachowiaka we Wrocławiu. Były na nas naciski, aby te sprawy wyciszać. W sprawie Łukasza K. pojawiły się nawet pogłoski, że zyskał polityczne wsparcie sięgające jednego z ministerstw. Bez wątpienia dla władzy to były groźne historie, opozycja mówiła, że państwo działa fatalnie, bo z rąk policji giną ludzie. Tym, polityką właśnie, tłumaczę umorzenie sprawy strzelaniny w Kutnie — mówi nasz informator.

Rodzina Marcina nie odpuszcza. Prawnicy piszą o możliwym zabójstwie

Matka tragicznie zmarłego Marcina oraz jego brat nigdy nie pogodzili się z decyzją prokuratury. Odwiedziliśmy ich w Lublinie, gdzie oboje mieszkają.

— Wielu ludzi w Kutnie wiedziało, co to za człowiek z Łukasza K., że lubił wymuszać zeznania. Niestety, zaczęto zamiatać sprawę pod dywan. Marcin święty nie był, ale to nie znaczy, że miał zginąć. Wersja policjanta nie trzyma się kupy. Wymyślił bajeczkę z wyrwaną bronią. To był mały pokoik, a on dał sobie zabrać broń, stał i się patrzył? Marcin był od niego słabszy fizycznie, nie znał się na broni, nigdy nie miał jej w rękach. Naszym zdaniem policjant straszył go bronią, wtedy Marcin mógł chwycić pistolet, by się bronić i padły strzały z ręki Łukasza K. — mówią Ewa, mama Marcina, i jego brat Daniel.

• Zmarli podczas policyjnych interwencji. Znowu pojawia się dziwna teoria

Z ich inicjatywy, w lipcu 2016 r., kancelaria prawna z Lublina zaskarżyła decyzję prokuratora Zimonia o umorzeniu śledztwa. Dowodzili, że sekcja zwłok przeprowadzona przez Annę Bury wykazała strzały "z ręki obcej". Poza tym nie wydaje się logiczna wersja policjanta, że razem z Marcinem osunęli się na podłogę. Nie było przecież krwi na odzieży Łukasza K.

"Śledztwo powinno być prowadzone w kierunku udowodnienia mu zabójstwa" — napisali prawnicy rodziny.

Sędzia punktuje prokuraturę i biegłych z ZMS. "Ich opinia nie spełnia wymogów"

W październiku 2016 r. zażalenie rozpatrzył sędzia Dominik Barański z Kutna. Podzielił zastrzeżenia rodziny. Punktował błędy śledczych.

Wskazał, że prokuratura powinna wyjaśnić rozbieżności między opiniami medyków sądowych, poza tym miał zastrzeżenia do ekspertyzy prof. B. i Anny Smędry.

"Opinia ZMS w Łodzi nie spełnia wymogów. Nie jest pełna, nie wyjaśnia, jak padł trzeci strzał przy założeniu, że był w głowę. W tym zakresie opinia nie ma żadnych konkretów. Należy wyjaśnić, czy Marcin Stanisławski mógł oddać trzeci strzał zwłaszcza w kontekście tego, że po drugim strzale było kilka sekund odstępu" — stwierdził sędzia z Kutna.

Nie przekonały go również wywody prokuratura Zimonia jakoby policjant, choć dopuścił do odebrania broni, zachował zasady "szczególnej ostrożności".

"Marcin Stanisławski był przestępcą, nie działał wcześniej zgodnie z prawem, nie miał nieposzlakowanej opinii, która mogłaby uśpić czujność policjanta. Broń była widoczna, policjant wiedział, że z kabury można ją łatwo wyszarpnąć. W ocenie sądu niezrozumiałe jest, że organ ścigania nie dokonał oceny zachowania policjanta w kontekście braku reakcji w momencie wyjęcia broni z kabury do chwili jej przeładowania. Policjant podał, że poczuł, że Stanisławski wyjmuje mu broń, mimo tego nie zrobił nic, patrzył, jak ten kieruje broń w jego stronę, opuszcza ją, przeładowuje i znów kieruje w jego stronę. Nie sposób uznać, że zachowanie było prawidłowe, powinien od razu zareagować i próbować broń odebrać. Należy też wskazać na zdecydowaną przewagę fizyczną policjanta wynikającą z budowy ciała, na jego wiedzę i szkolenia oraz na to, że działo się to w bardzo małym pomieszczeniu" – wskazał sąd.

Czego nie potrafią balistycy, zrobi łódzki profesor i pani doktor

Po takiej decyzji sądu w Kutnie prokurator Zimoń nie miał wyjścia. Musiał wznowić śledztwo.

Raz jeszcze przesłuchał biegłych balistyków z WITU. Wskazali, że można by zrobić ostrzał badawczy w pokoju na poligonie, który byłbym wiernym odtworzeniem pokoju 203 z komendy w Kutnie. Musiałby być jednak taki sam tynk, ale to nie oznacza, że udałoby się ustalić kolejność strzałów. Trudno ponadto odtworzyć kąty, pod którymi je oddawano. Dlatego wyniki takiego eksperymentu miałaby charakter hipotetyczny.

Prokurator raz jeszcze przesłuchał również biegłych z Łodzi, prof. B. i Annę Smędrę. Raz jeszcze stwierdzili, że po przestrzeleniu szyi Stanisławski był w stanie "aktywnie walczyć" i po kilku sekundach oddać kolejny strzał w swoją głowę.

Raz jeszcze prokurator przesłuchał również Annę Bury. Po raz kolejny stwierdziła, że "jest wręcz nieprawdopodobne", żeby zmarły sam postrzelił się w głowę. Podtrzymała swoją pierwszą opinię, że strzał w głowę "powstał z działania ręki obcej". Czyli z ręki Łukasza K.

W marcu 2017 r. prokurator Zimoń raz jeszcze umorzył śledztwo. Choć wcześniej sąd nakazał mu powołanie biegłych od balistyki, stwierdził, że brak było do tego podstaw. Uznał też, że kolejność wystrzałów ustalili wcześniej... prof. B. i Anna Smędra — chodzi o ich słynny, wyśmiewany w środowisku eksperyment ze sznurkami. Ich opinię uznał za wiarygodną, podobnie jak wyjaśnienia Łukasza K., które ocenił jako "konsekwentne i spójne" i "nie ujawniono dowodów pozwalających obalić jego wersję".

• Sprawa z Konina. Tutaj prokurator Zimoń uznał opinię prof. B. za nieprzydatną

Prokurator nie chce, by rodzina ścigała policjanta

Ponowne umorzenie sprawy sprawiło, że rodzinie zmarłego Marcina pozostało działanie na własną rękę. Jego matka w 2017 r. napisała list do ministra Zbigniewa Ziobry. Pytała, jak to możliwe, że jej syn miał zabrać broń silniejszemu od siebie policjantowi, w locie ją przeładować i potem rzekomo grozić.

Odpowiedziała jej Prokuratura Regionalna w Łodzi, gdzie obecnie pracuje prokurator Wojciech Zimoń. Z tego pisma matka Marcina wyczytała, że decyzja o umorzeniu jest słuszna, a jeśli ona się nie zgadza, może wnieść do sądu subsydiarny akt oskarżenia, czyli wcielić się w prokuratora i samemu oskarżyć policjanta.

Matka i brat Marcina skorzystali z tej możliwości. W maju 2017 r. do sądu trafił ich akt oskarżenia przeciwko Łukaszowi K. Przepisali ten sam zarzut, który wcześniej stawiał mu prokurator Zimoń. Czyli przekroczenia uprawnień, niedopełnienia obowiązków, nieostrożnego obchodzenia się z bronią i nieumyślnego spowodowania śmierci Marcina. Wraz z prawnikiem uznali, że na stawianie mocniejszych zarzutów nie ma dowodów.

— Jedyną osobą, która zna prawdę, jest Łukasz K. On zmieniał wersje: a to schylał się po dowód, a to po kartę wejściową i wtedy rzekomo stracił broń. Uważam za niewiarygodne jego twierdzenia, że wszystkie strzały padły w trakcie szamotaniny. Owszem, ślady prochu były też na rękach Marcina, co oznacza, że mógł bronić się i odpychać wycelowaną w niego broń. Z drugiej strony tam nie było kamery i nie mamy twardych dowodów, że policjant sam wyciągnął broń, straszył Marcina i wtedy doszło do wystrzału. Uważam ten scenariusz ze straszeniem za bardzo prawdopodobny, ale poszliśmy w to, co można udowodnić. Czyli zarzuciliśmy policjantowi to, że dał sobie odebrać broń i doprowadził do sytuacji, w której podczas strzelaniny zginął człowiek — mówi radca prawny Marcin Andrzejewicz.

• Tajemnica śmierci Pauliny Antczak. "Nie chcę skończyć tak jak ona"

Na ich działania zareagował prokurator Zimoń. Sprzeciwił się wyjaśnianiu sprawy przez rodzinę i ich prawnika. W piśmie do sądu przekonywał, że zdarzenie było dynamiczne, nie wiadomo, kto ostatecznie nacisnął spust, była szamotanina. Uważał, że nie ma podstaw do ścigania policjanta.

Sąd w Kutnie najpierw uznał, że faktycznie nie ma podstaw do prowadzenia procesu. Po zażaleniu rodziny sąd w Łodzi stwierdził, że sprawę należy jednak rozpatrzyć.

Dlatego akta wróciły do Kutna, do sądu pierwszej instancji.

Nowi biegli: po strzale w szyję nie mógł stawiać oporu

W czerwcu 2018 r. ruszył proces Łukasza K. Sąd Rejonowy w Kutnie zrobił to, czego wcześniej nie zrobił prokurator. Przy sprzecznych opiniach Anny Bury i jej byłego szefa z ZMS w Łodzi sąd powołał nowy zespół biegłych. Tak oto akta trafiły do ZMS w Poznaniu.

Szef poznańskiego ZMS prof. Czesław Żaba oraz Aleksander Mularski i Damian Rusek przychylili się do opinii Anny Bury.

"Z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością nie było możliwe, aby po strzale w szyję Stanisławski mógł samodzielnie utrzymać i wycelować pistolet w swoją stronę i postrzelić się w głowę" — wynika z ich opinii.

Bazując na zeznaniach świadków, wskazali, że pierwsze dwa strzały padły tuż po sobie, trzeci po 4-7 sekundach. W ocenie poznaniaków prawdopodobna sekwencja była taka: najpierw szyja, potem głowa, następnie ślepy strzał w sufit. Uznali, że po strzale w szyję Stanisławski nie mógł stawiać oporu. Strzału w swoją głowę nie mógł więc oddać sam. Co najwyżej policjant, chcąc wyszarpnąć mu broń, mógł jego palcem pociągnąć za spust. A gdyby przyjąć, że strzał w głowę był ostatni — tak sugerował sam policjant i wspierający jego teorię dwaj medycy z ZMS z Łodzi — funkcjonariusz musiałby strzelać do nieprzytomnego Stanisławskiego.

Poznańscy biegli zostali wezwani na rozprawę do Kutna. Najdłużej z nich zeznawał lekarz Aleksander Mularski.

"Rana szyi skutkowała natychmiastową utratą przytomności. Każdorazowo przy postrzałach samobójczych, które zostały nagrane, broń wypadała z ręki. Tutaj, po postrzale w szyję, nie byłby w stanie sam strzelić sobie w głowę" — zeznał medyk w marcu 2021 r.

Sąd w Kutnie wezwał też ekspertów z Łodzi.

Anna Bury po raz kolejny podtrzymała swoje wcześniejsze stanowisko: Stanisławski sam nie strzelił sobie w głowę. Prof. Jarosław B. stwierdził coś zupełnie przeciwnego. I poszedł jeszcze dalej w swoich stwierdzeniach:

"Po strzale w szyję mógł jeszcze się szarpać, ruszać, przepychać, przemieszczać. Po postrzale w głowę mógł się jeszcze ruszać" — zeznał. Jego współpracowniczka Anna Smędra "przyłączyła się do opinii przedmówcy i nie miała nic do dodania".

Zeznaniom prof. B. przysłuchiwał się prawnik rodziny zmarłego Marcina:

— Profesor ośmieszył się swoimi wypowiedziami. Choć Marcin zginął na miejscu, choć leżał martwy w kałuży krwi, biegły przekonywał podczas zeznań, że po postrzale w szyję mógł wszystko robić, chodzić, szamotać się, a po strzale w głowę też mógłby stawiać opór. Przecież to niedorzeczne, niewiarygodne. W końcu przestałem zadawać mu pytania, sam się pogrążył swoimi kuriozalnymi wypowiedziami — stwierdza Marcin Andrzejewicz.

Łukasz Cieśla / Onet

Radca prawny Marcin Andrzejewicz, pełnomocnik rodziny Marcina

Były policjant nieprawomocnie skazany

W czerwcu 2021 r. sąd w Kutnie wydał wyrok. Sędzia Aleksandra Pawlak-Zduńczyk uznała Łukasza K. za winnego niedopełnienia obowiązków i nieumyślnego spowodowania śmierci Stanisławskiego. Skazała go na karę 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na dwa lata.

Przyjęła, że skoro żyje tylko jeden uczestnik zajścia, Łukasz K., nie sposób podważyć jego wersji, że stracił broń. Działał jednak opieszale i nieprofesjonalnie, miał znaczną przewagę fizyczną, a mimo to zwlekał z odebraniem broni. Pomieszczenie było małe i miał czas na reakcję, zanim doszło do przeładowania broni. Uznała również, że po strzale w szyję Stanisławski nie stawiał oporu i sam nie pociągnął za spust. Strzał w głowę mógł jednak nastąpić przy próbie wyszarpnięcia mu pistoletu.

Sędzia oparła się na opinii medyków z Poznania. Opinii Anny Bury nie kwestionowała. Uznała ją za wiarygodną w zakresie, w jakim korespondowała z wnioskami poznaniaków. Z kolei opinię prof. B. i Anny Smędry uznała za niewiarygodną w tej części, gdy jako jedyni dowodzili, że po postrzale w szyję Stanisławski nie utracił przytomności i możliwości stawiania oporu.

Łukasz K. nie zgodził się z wyrokiem i złożył apelację. Odwołanie złożyła również rodzina Marcina, domaga się większej kary dla byłego policjanta. Proces odwoławczy toczy się w Sądzie Okręgowym w Łodzi.

Konflikt w łódzkim ZMS. Biegła Anna Bury odeszła z zakładu

Chcieliśmy porozmawiać z biegłymi z Łodzi, którzy wydali sprzeczne ze sobą opinie. Anna Bury, która kwestionowała wersję policjanta, nie odpowiedziała na naszą prośbę o rozmowę. Jej znajomi tłumaczą, że unika mediów, nie chce rozgłosu.

• Śmierć prof. Zembali. Kulisy konfliktu w szpitalu

Wiemy, że z łódzkiego Zakładu Medycyny Sądowej odeszła w 2016 r., czyli już po przejęciu przez jej szefa sprawy Kutna. Jej znajomi z pracy podkreślają, że powodem odejścia były naciski, by zmieniła swoją ocenę ws. przebiegu strzelaniny.

— Ania opowiadała w zakładzie, że szef chciał, by ona podpisała się pod ich stwierdzeniem, że ten zmarły mógł długo stawiać opór, że mogła być szamotanina do samego końca. Odmówiła, nie chciała firmować ich wersji, bo jako osoba przeprowadzająca sekcję zwłok wiedziała, jak było. Głównie w związku z tą sprawą odeszła z zakładu. Obawiała się kłopotów, tego, że nie będzie miała łatwego życia z profesorem B. Ciekawe jest także to, że prowadzący śledztwo prokurator Zimoń nigdy wprost nie zakwestionował jej ustaleń, a gdy ją przesłuchiwał, wręcz jej przytakiwał. Dopiero potem, nie do końca wiadomo dlaczego, sięgnął po prof. B. — mówi nam medyk sądowy z Łodzi.

Podczas jednego z przesłuchań, na pytanie, dlaczego odeszła z ZMS, Anna Bury odpowiedziała, że powody "były różne" i "wszyscy w zakładzie wiedzieli, że mówiła, że to było działanie z ręki obcej, a jej stanowisko było odmienne od twierdzeń prof. B. i Anny Smędry".

Biegli z ZMS z niczego się nie wycofują

Na rozmowę z Onetem zgodzili się prof. B. i doktor Anna Smędra. Gdy przyjechaliśmy do ZMS w Łodzi, oboje oświadczyli jednak, że nie mogą mówić o swojej opinii w sprawie Kutna.

— Istnieje tajemnica postępowania karnego. Co prawda prokuratura prawomocnie umorzyła śledztwo, ale w sądzie trwa proces z subsydiarnego aktu oskarżenia rodziny zmarłego. Jeśli jednak miał pan dostęp do akt, wie pan, co napisaliśmy. Z niczego się nie wycofujemy — zgodnie stwierdzili prof. Jarosław B. i dr Anna Smędra.

Opowiadali o swoich kompetencjach. Prof. B. zaznaczył, że w latach 90. pracował na Bałkanach przy ekshumacjach ofiar wojny w krajach byłej Jugosławii. Widział tam wiele zwłok z ranami postrzałowymi. Dr Smędra wskazywała z kolei, że w łódzkim ZMS to ona przeprowadza sekcje zwłok po postrzałach. Jest ich co prawda niewiele, bo średnio cztery rocznie, ale zajmuje się tym od lat.

Przekonywali, że historia medycyny zna przypadki ludzi z prętem w czaszce, po postrzałach w głowę, którzy przeżyli takie urazy. Sprawdziliśmy podane przez nich przypadki. W żadnych z nich nie było mowy o uszkodzeniu pnia mózgu.

Zaprzeczyli, by na Annę Bury wywierali naciski. Nie mogło ich być także dlatego, że w ich ocenie nie wydawała opinii o przebiegu zdarzenia, a jedynie robiła sekcję zwłok i opisała obrażenia. Nie wiedzą, dlaczego odeszła z łódzkiego ZMS.

A dlaczego Anna Bury, która kwestionowała wersję o szamotaninie, nie dokończyła tej sprawy? Prof. Jarosław B. twierdzi, że gdy prokuratura przysłała do zakładu kolejne pytania i materiały, trafiło to na jego biurko. On wyznaczył najlepszych fachowców do tego typu spraw: siebie i dr Smędrę.

Lekarz po misji w Afganistanie: strzał niczym cios karate

Prof. Jarosław B. nie kieruje już łódzkim ZMS, ale jest jego pracownikiem. Wpływ na odsunięcie go z kierowniczego stanowiska miał mieć konflikt z podwładnymi oraz kilka spraw karnych. Jego przeciwnicy poradzili nam skontaktować się z prof. Waldemarem Machałą, lekarzem, który również pracuje w Łodzi. Co prawda nie jest medykiem sądowym, ale jest specjalistą medycyny ratunkowej, anestezjologiem, a przede wszystkim był na misji w Afganistanie.

• Ostatnia misja w Afganistanie. Ewakuacja na chwilę przed zamachem

Prof. Machała przez ponad rok pracy w Afganistanie miał do czynienia z kilkudziesięcioma postrzałami z różnego rodzaju broni, również śmiertelnymi: u żołnierzy i cywilów. Dlatego wie, jak zachowuje się pocisk w ciele człowieka i jakie wywołuje obrażenia. Pokazaliśmy mu materiały w sprawie Kutna.

— Po tym, co widzę, jestem tego samego zdania, co doktor Anna Bury — stwierdził prof. Machała. — Strzał w szyję, z bardzo bliskiej odległości, dla tego człowieka był niczym cios karate. Obezwładnił go, od razu pozbawił możliwości dalszego stawiania oporu. Po strzale w szyję musiał opadać na podłogę.

Odniósł się również do eksperymentu ze sznurkami, którzy biegli z ZMS w Łodzi przeprowadzili w komendzie w Kutnie.

— Nigdy nie podpisałbym się pod wynikami takiego czegoś. Po pierwsze, trzeba mieć wiedzę z zakresu balistyki. Sama wiedza medyczna to stanowczo za mało. Po drugie, kąt odbicia pocisku od ściany lub sufitu bardzo rzadko będzie taki, jak kąt padania pocisku. Nie sposób przewidzieć, jak odbije się pocisk. Gdyby to było takie proste, to chcąc pana zastrzelić, celowałbym w sufit, licząc na to, że pocisk odbije się dokładnie tak, jak sobie to wymyśliłem. Przecież to nonsens — mówi prof. Machała.

Nie wierzy w scenariusz, który prokuratura po eksperymencie balistyków przyjęła za możliwy, że przy trzecim strzale broń spadła na podłogę i sama wystrzeliła. Prof. Machała podkreśla, że to nie filmy kowbojskie, a Walter CP-99 to dobra broń.

Trudno mu również uwierzyć, że niemający doświadczenia z bronią Stanisławski wyrwał policjantowi pistolet, szybko ułożył go sobie w dłoni, przeładował i wycelował w funkcjonariusza.

— Gdyby przyjąć hipotezę rodziny, że ten policjant straszył pistoletem służbowym, to powiem panu, że samo wyciągnięcie broni nie robi większego wrażania. Ale nie znam bardziej przerażającego odgłosu niż dźwięk przeładowywanej broni. Być może, jeśli doszło do straszenia, nastąpił przypadkowy wystrzał. Być może potem w panice, dla uzyskania pewności, że ten człowiek nie zagraża policjantowi, oddał on kolejne strzały. To oczywiście tylko przypuszczenia. Za to domysłem nie jest to, że tam nie było dłuższej szamotaniny. Odrzucam wersję, że ten człowiek po strzale w szyję miał się szamotać, a potem jeszcze postrzelić się w głowę i się ruszać. Przeczy temu moje doświadczenie praktyczne oraz bogata literatura — dodaje prof. Machała.

Policjant z USA przydusił 14-latkę, pozostałym groził bronią

Prokuratura nie odpowiada wprost

Zagadką pozostaje, dlaczego prokuratura w Łodzi, mając w swoim śledztwie dwie sprzeczne opinie medyków sądowych, nie zleciła trzeciej ekspertyzy. Takie rozwiązanie jest często stosowane. Gdy prokurator nie ma pewności, zleca trzecią, rozstrzygającą ekspertyzę.

• Eksperymenty na pacjentach. Poznańska prokuratura umorzyła głośną sprawę

Chcieliśmy porozmawiać z prokuratorem Wojciechem Zimoniem, który prowadził śledztwo w sprawie Kutna i dwukrotnie je umorzył, nie powołując trzeciego zespołu medyków sądowych. Od prokuratora Krzysztofa Bukowieckiego, rzecznika prasowego Prokuratury Regionalnej w Łodzi usłyszeliśmy, że mamy przysłać pytania drogą e-mailową.

Potem dostaliśmy odpowiedź, która nie odnosiła się wprost do części naszych pytań. Z odpowiedzi prokuratury nie wynika, dlaczego opinię prof. B. i Anny Smędry uznała za ważniejszą niż opinię Anny Bury. Nie wiemy, czy prokurator Zimoń faktycznie wierzy w teorię, że po strzale w szyję i w głowę można jeszcze stać i szarpać się z policjantem oraz czy zna wiarygodne badania na ten temat.

"Celem procesu karnego jest ustalenie prawdy materialnej. Niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść podejrzanego. Konieczność przestrzegania tych zasad doprowadziła do umorzenia" — tak prokuratura tłumaczy swoje umorzenie.

Odnosząc się do naszych pytań o wiarygodność samego prof. Jarosława B., który ma różne sprawy karne, prokuratura odpowiedziała, że był czynnym biegłym sądowym wpisanym na listę Sądu Okręgowego w Łodzi. Postępowania karne, które go dotyczą, nie mają związku z jakością czy rzetelnością wydawanych opinii. Prokuratura nie widziała potrzeby powołania kolejnego biegłego w sprawie Kutna.

Postrzał w Koninie. Tutaj prokuratur Zimoń sięgnął po trzecią opinię

Prokurator Zimoń wyjaśniał sprawę innego zgonu z udziałem policjanta. W listopadzie 2019 r. policjant z Konina w trakcie pościgu zastrzelił 21-letniego Adam Czerniejewskiego. Podobnie jak w przypadku Kutna, prokurator Zimoń miał dwie sprzeczne opinie.

Zespół medyków sądowych z Poznania — który tuż po zgonie prowadził sekcję zwłok — po kolejnych badaniach doszedł do wniosku, że policjant strzelił w plecy Adama. Taka ocena była niekorzystna dla policjanta.

Prokurator Zimoń powołał nowych biegłych — tak się składa, że znowu zostali nimi prof. Jarosław B. i Anna Smędra z Łodzi. Pojawili się w Koninie jedenaście dni po tragedii. Przeprowadzili eksperyment i uznali, że było zupełnie inaczej: policjant strzelał w pierś 21-latka. To miało uzasadniać wersję policji, że funkcjonariusz działał w obronie własnej, bo 21-latek zaczął go atakować. Podobno, jak sugerowała policja, przy użyciu nożyczek.

Ówczesny pełnomocnik rodziny zmarłego Adama, adw. Michał Wąż, opinię prof. B. ocenił jako "podważenie wszelkich podstawowych praw opisywanych w szkole podstawowej na zajęciach z fizyki i chemii".

Łukasz Cynalewski / Agencja Wyborcza.pl

25 listopada 2019 r., prokurator Wojciech Zimoń (z lewej) podczas eksperymentu w Koninie

Mając dwie sprzeczne opinie, tym razem prokurator Zimoń sięgnął po trzecią. Powołał biegłych z Krakowa, którzy podobnie jak medycy z Poznania także wskazali, że strzał w Koninie był w plecy 21-latka. Korzystna dla policjanta teoria prof. Jarosława B. poszła w odstawkę. Policjant z Konina został oskarżony przez prokuraturę o nieumyślne spowodowanie śmierci 21-latka.

Dziś prokurator Zimoń za pośrednictwem rzecznika prasowego przyznaje, że w sprawie Konina oceny prof. Jarosława B. "nie zostały uznane za prawidłowe", aczkolwiek jego wnioski "nie były kategorycznie błędne". Śledczy dodał, że "dopiero ocena całokształtu materiału dowodowego dała podstawę do rekonstrukcji przebiegu zdarzenia".

Łukasz Cynalewski / Agencja Wyborcza.pl

25 listopada 2019 r., Konin. Medyk sądowy dr Anna Smędra trzyma atrapę pistoletu, którą biegli z Łodzi wykorzystali w trakcie eksperymentu

Wersja Łukasza K. Były policjant czuje się poszkodowany

Łukasz K. nie jest już policjantem, został wydalony ze służby w 2016 r. Jednym z oficjalnych powodów zwolnienia był fakt, że długo był zawieszony, ponadto prokuratura oskarżała go o próbę zastraszenia dwóch kolegów z pracy, świadków w sprawie strzelaniny. Potem został uznany za winnego gróźb, ale wyrok był bardzo łagodny, sprawa została warunkowo umorzona.

— Historia gróźb pod adresem dwóch policjantów była stosunkowa błaha, a uznanie go za winnego nie oznaczało automatycznego wyrzucenia. Jednak został zwolniony, do czego wykorzystano przepis, że policjanta można się pozbyć, jeżeli "wymaga tego ważny interes służby". Skorzystano z okazji, by go usunąć. Wielu policjantów znających Łukasza ma wątpliwości, jak wyglądało tamto tragiczne przesłuchanie. Uznano, że lepiej, aby raz na zawsze zniknął ze służby — mówi nam policjant z woj. łódzkiego.

Po strzelaninie w Kutnie Łukasz K. przedstawiał siebie jako bohatera, który ocalił innych od wielkiej tragedii. Przecież gdyby nie powstrzymał Stanisławskiego, ten mógłby zabijać inne osoby będące wówczas w komendzie, w tym cywili. Skarżył się mediom, że policja zostawiła go bez wsparcia.

Wspólnie z celebrytą Krzysztofem Rutkowskim, który prowadzi biuro detektywistyczne, w 2016 r. wystąpił na konferencji prasowej. Było to po umorzeniu śledztwa przez prokuraturę i po wydaleniu go z policji. Rutkowski wstawił się za nim, a na pytanie jednego z dziennikarzy, czy można podawać pełne dane osobowe byłego policjanta, padła taka odpowiedź:

"Nie możemy nazywać go Łukasz K., stawialibyśmy go jako przestępcę" — stwierdził Krzysztof Rutkowski. Dziś były policjant nie chce, by pisać o nim z imienia i nazwiska. Nie zgadza się na pokazanie twarzy.

Odwiedziliśmy go w Kutnie w czerwcu 2021 r., tuż po wyroku skazującym za niedopełnienie obowiązków i nieumyślne doprowadzenie do śmierci Marcina. Miał wiele do powiedzenia, ale na koniec zabronił nam cytowania swoich wypowiedzi.

Jak komentuje wyrok skazujący? Sądził, że po strzelaninie prokuratura pójdzie w kierunku czynnej napaści na niego i zostanie uznany za pokrzywdzonego. Żałuje, że nie było świadków i monitoringu, byłby twardy dowód, że został napadnięty. Owszem, stracił broń, ale – jak twierdzi – nie popełnił błędu.

Co sądzi o podejrzeniach, że straszył Stanisławskiego pistoletem i dlatego doszło do wystrzałów? To nieprawda, nie miał motywu, by to robić, innych osób też nie zastraszał. Czuje się ofiarą plotek, zemsty przestępców, knowań dawnych kolegów z pracy. Groźby pod adresem byłych partnerek? "Niebieska karta", którą mu założono, była nieporozumieniem.