W jednym z kryminałów Lizy Marklund - "Czerwona wilczyca" - dziennikarka śledcza Annika Bengtzon udaje się do kancelarii rządu i prosi dyżurnego strażnika o wgląd w korespondencję minister kultury, Kariny Björnlund. Strażnik nie wydaje się zdziwiony, nie stuka się w głowę, nie prosi o legitymację dziennikarską, ani o żaden inny dokument.

"Proszę usiąść, skontaktuję się z rejestracją".

Po krótkim czasie pojawia się urzędnik, który zaprasza Bengtzon do swojego pokoju.

"Co chce pani obejrzeć?" - pyta.

"Wszystko" - odpowiada dziennikarka.

Archiwista bez mrugnięcia okiem otwiera właściwy plik w komputerze.

"Od czasu, kiedy pani minister do nas przyszła, otrzymała sześćset sześćdziesiąt osiem pism. Mam tu wykaz" - relacjonuje.

"Mogę dostać wydruki?" - pyta Bengtzon.

"Tegorocznych pozycji?"

"Wszystkich".

Urzędnik bez słowa uruchamia drukarkę i daje obywatelce, której imienia i nazwiska nie zna, wgląd we wszystkie pisma oraz maile minister kultury.

Domyślam się, że dla polskiego czytelnika przyzwyczajonego do niewidzialnych, ale grubych murów między reprezentantami władzy a obywatelami scena ta wygląda jak z filmu science fiction. Może nawet wzbudzać podejrzenia co do rzetelności researchu jednej ze szwedzkich królowych kryminału. Wiem, że dla tego samego czytelnika równie zaskakujące są fragmenty mojej książki o Sztokholmie, w której opowiadam o tym, jakie informacje na temat poszczególnych adresów w mieście da się znaleźć w szwedzkim internecie.